چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی

که نبی شد پسر آمنه ماه عربی

بعثتی کرد که ابلیس طمع کرد به عفو

رحمتی کرد که خاموش شود هر غضبی

امروز روز مبعث احمد باشد

مشمول همه عطای سرمد باشد

یا رب چه شود طلوع صبح فردا

صبح فرج آل محمد باشد

عید بر رهروانش مبارک

از بعثت او جهان جوان شد

گیتی چو بهشت جاودان شد

این عید به اهل دین مبارک بادا

بر جمله مسلمین مبارک بادا

در محدودیت قوای بشر و این که فقط ذات خداوند در عالم نا محدود است:

مثلا با حس چشم یا بینایی تا حدودی را میتوان دید و بعضی چیز ها اصلا دیده نمی شوند باید به وسیله ی دستگاه هایی از قبیل میکروسکوپ میکروبها را دید یا به وسیله ی دوربین های دقیق کواکب و اشیاء بسیار دور را ملاحظه نمود پس باید فکر بشر در حدود قدرتش به کار افتد و آن چه که از میزان قدرت و حوصله اش خارج است اجتناب نمود مثلا تفکر و پی بردن به کنه ذات و حقیقت ذات حق و مسائل قضا و قدر و نظایرش بی مورد است ، چنانکه روایت شده : تفکّروافی صفات الله ، ولا تتفکّروا فی ذات الله «یعنی در صفات خداوند بیاندیشید و در ذات او اندیشه نکنید» « البته تفکر در صفات خدا تفکر در کنه آن نیست »و روایت شده : انّ الله احتجب عن العقول کما اِحتجب عن الابصار « یعنی خداوند از عقل ها پوشیده شده چنانکه از دیده ها پوشیده است . (الفین ، علامه حلی ، ص537)

ما را گره زدندبه زلف رهای او

آزاد عالمیم که زندانی اش شدیم

هم خاک بوس دختر او در میان قم

هم ریزه خوار پور خراسانی اش شدیم

شهادت حضرت امام موسی کاظم علیه السلام تسلیت باد.

پاسخ حضرت امام علی علیه السلام به مردی از اهل شام زمانی که پرسید:آیا رفتن ما به سوی شام به قضا و قدر الهی بود؟

پس از گفتاری طولانی که این برگزیده ای از آن است:

وای بر تو ! شاید قضا لازم و قدر حتم را گمان برده ای؟! اگر این گونه بود هر آینه پاداش و عقاب باطل ، و بشارت و تهدید ساقط می شد.

خداوند سبحان بندگانش را بر اساس اختیار آنان امر فرموده ، و محض ترساندن نهی نموده ، آسان را به آنان تکلیف کرده ، و سخت را تکلیف نکرده ، به اندک عمل عطای بسیار عنایت کرده ، از این باب که مغلوب خلق است نافرمانی نشده ، و خلق فرمانش را برده اند نه از جهت اینکه مجبورشان کرده ، ارسال انبیاء بازیچه نیست ، و کتب آسمانی را برای بندگان به بیهودگی نفرستاده ، و آسمانها و زمین و آنچه بین آنهاست را بر وجه باطل نیافریده ،« ذلک ظن الذین کفروا فویل للذین کفروا من النار، این گمان مردمی است که کافر شدند ، پس وای بر کافران از عذاب دوزخ».

(نهج البلاغه،ص329/حکمت78)