در محدودیت قوای بشر و این که فقط ذات خداوند در عالم نا محدود است:

مثلا با حس چشم یا بینایی تا حدودی را میتوان دید و بعضی چیز ها اصلا دیده نمی شوند باید به وسیله ی دستگاه هایی از قبیل میکروسکوپ میکروبها را دید یا به وسیله ی دوربین های دقیق کواکب و اشیاء بسیار دور را ملاحظه نمود پس باید فکر بشر در حدود قدرتش به کار افتد و آن چه که از میزان قدرت و حوصله اش خارج است اجتناب نمود مثلا تفکر و پی بردن به کنه ذات و حقیقت ذات حق و مسائل قضا و قدر و نظایرش بی مورد است ، چنانکه روایت شده : تفکّروافی صفات الله ، ولا تتفکّروا فی ذات الله «یعنی در صفات خداوند بیاندیشید و در ذات او اندیشه نکنید» « البته تفکر در صفات خدا تفکر در کنه آن نیست »و روایت شده : انّ الله احتجب عن العقول کما اِحتجب عن الابصار « یعنی خداوند از عقل ها پوشیده شده چنانکه از دیده ها پوشیده است . (الفین ، علامه حلی ، ص537)